Good friends are like stars-you don't always see them, but you know they are always there.
ประโยคข้างบนเป็นคำนิยามที่ดีที่สุดเท่าที่จะนึกออกเวลาที่คิดถึงมึง จริงๆแล้วกูก็ไม่ค่อยได้คุยอะไรจริงจังกับมึงเท่าไหร่ เพราะทุกทีที่เจอกันก็จะเจอพร้อมๆกับเพื่อนกลุ่มใหญ่ แต่พอมึงไม่อยู่แล้ว กูมานั่งจิตตก (คำทีแม่กูใช้เรียกกูช่วงนี้) ทำให้ได้รู้ว่ามึงมาอยู่ในเหตุการณ์ต่างๆของชีวิตกูและเพื่อนๆมากทีเดียว เหมือนกับที่เพื่อนทุกคนระลึกถึงมึง
เรารู้จักเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ปี 2532 มาอยู่ ม.1 ห้องเดียวกัน ไม่มีใครรู้ล่วงหน้าว่า 32 จะกลายเป็นตัวเลขที่ต้องจดจำไปตลอดชีวิต เป็นทั้งปีที่เราพบกัน ใช้เป็นชื่อกลุ่มเพื่อน ม.ต้นที่เราตั้งขึ้น และเป็นอายุของมึง
ช่วง ม.ต้น สิ่งที่กูจดจำได้คือมึงคือหลิวเต๋อหัวในหนังเรื่องผู้หญิงข้าใครอย่าแตะ และช่วงจบม.3 ที่เราไปกรุงเทพฯ ไปบ้านโอ๋ อติชัยด้วยกัน ได้พากันไปเที่ยวพัทยา ได้ดูหนังรองต๊ะแล่บแปล็บที่ดูกันรอบเดียวไม่หน่ำใจ มีใครบ้างวะ มึง กู เอ ออฟ เบิร์ด บอล ใครอีกนึกไม่ออก
ม.ปลาย แยกไปอยู่คนละห้อง มึงก็ไปเป็นนักฟุตบอลทีมโรงเรียนกับบักบอลที่มักจะไปแข่งกับคนอายุน้อยกว่า
จบ ม.ปลายไปเรียนต่อที่กรุงเทพฯ ก็ตามไปเจอกันบ้านช้ายที่สะพานควาย สนุกสนานกันตามประสาวัยรุ่น พอช้ายไปเป็นพระช้าย ก็เแยกย้าย
ใครๆ ก็ว่ามึงเป็นคนขี้เกรงใจ มักจะตามใจเพื่อน แต่มีอยู่คนหนึ่งที่ขัดกันประจำจะเลิกคบกันหลายครั้งคือบักเอ อาจเป็นเพราะมึงรู้นิสัยมัน ซึ่งทำให้มึงสองคนกลายเป็นเพื่อนรักกัน
พอได้กลับมาอยู่อุบล ก็เจอกันบ่อยขึ้นตั้งแต่ร้านที่เพื่อนมาเปิดกันข้างร้านเกรซที่มีบักโก้ทำหน้าที่เฝ้าร้าน รวมถึงร้านบักบอล
ปลายปี 2551 กลุ่มเพื่อนเบ็ญ 32 รวบรวมเพื่อนโรงเรียนเบ็ญ ม.ต้นมาพบปะกันเกือบทุกเดือน เพื่อนๆ บอกให้กูเป็นประธาน แต่จริงๆน่าจะเป็นมึงมากกว่า เพราะทุกอย่างมึงบริหารจัดการได้ดีกว่ากู กูยังต้องขอร้องมึงหลายเรื่อง อย่างเรื่องเสื้อที่เราทำ มึงก็เป็นธุระไปหาแบบเสื้อ หาร้าน พากูไปสั่ง ออกเงินให้ก่อน เงินที่ขายได้ ก่อนที่จะคืนให้มึง กูยังขอยืมถือไปเรียนภาษาอังกฤษที่ปีนังก่อน มึงก็ไม่ว่าอะไรแถมยังมาดีใจและตื่นเต้นกับกูอีกที่กูเรียนด๊อกเตอร์ บอกว่าดีใจที่จะมีเพื่อนเป็นด๊อกเตอร์ (จนป่านนี้กูยังไม่ได้เป็นด๊อกเตอร์ให้มึงเลย)
ตอนที่มึงกับกูเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวงานแต่งบักเก๋ กูไปได้ยินมาจากใครก็ไม่รู้บอกว่า ให้เพื่อนเจ้าบ่าวกลัดเข็มกลัดที่เสื้อเป็นเคล็ดเอาไว้ เพื่อจะได้แต่งงาน กูก็บอกมึงไป พอไปถึงงานกูยังจำได้ มึงรีบมาลูบๆเสื้อกูใหญ่ แล้วมาถามว่ากูกลัดเข็มกลัดมาไม๊ กูบอกกูลืม แต่กูก็ไม่ได้ถามมึงว่ากลัดมาไม๊ แต่คิดว่ามึงคงกลัดมา ตอนนั้นกูยังมานึกขำในใจว่ามึงคงกลัวไม่ได้แต่งงาน แล้วมึงก็ได้แต่งงาน ให้เกียรติกูกับบักเอเป็นเพื่อนเจ้าบ่าว เสื้อเบอร์ 32 เพื่อนๆ ก็ใส่ไปร่วมงานอย่างพร้อมเพรียง
สิ่งที่มึงถามกูบ่อยๆคือเมื่อไหร่จะแต่ง.... กูว่าจะรอเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวงานบักเอก่อน เขาว่ากันว่าอย่าให้เกินสามงานกูยังมีโควต้าเหลือ
ปลาแสนตัวที่กลายเป็นตำนาน เพื่อนๆมักจะพูดกันเสมอว่าจะไปหามึงที่ตระการ มึงก็บอกว่าให้มาที่สวนมีปลาแสนตัว จนทุกวันนี้ถมที่กลายเป็นที่ทำงานบักอาร์ทไปแล้ว ก็ไม่ได้ไปสักที
เมื่อภาระหน้าที่การงานของแต่ละคนมากขึ้น เพื่อนๆ ก็เจอกันน้อยลง แต่มึงก็ยังอุตส่าห์มาเจอเพื่อนทุกครั้งที่มีโอกาส วันเกิดกูมึงก็พาหมอแหนมมา ปากกาที่มึงให้กูก็ยังได้ใช้อยู่จนทุกวันนี้
เราไม่ได้คุยอะไรกันจริงๆจังๆเท่าไหร่ กูได้รู้ข่าวความก้าวหน้าในหน้าที่การงานของมึงจากเพื่อนๆซะส่วนใหญ่ หรือไม่ก็ฟังจากที่มึงเล่าให้เพื่อนฟัง วันสุดท้ายที่กูเจอมึงคือวันที่ 30 สิงหา มึงโทรตามกูไปกินลาบเป็ด กูก็ไม่ค่อยได้คุยกับมึงอยู่ดี ฟังแต่พวกมึงคุยกันเรื่องลูกกับเรื่องงาน
แบงค์...สิ่งที่มึงทำ สิ่งที่มึงเป็น ล้วนแต่เป็นสิ่งที่น่าประทับใจ เป็นเรื่องดีๆ และมึงเป็นเพื่อนที่ดีของกู
R.I.P. BANK, my no.1 good friend
