วันที่ 1 สิงหาคม 2558 พวกเรามาที่สนาม Olympic Stadium เพื่อแข่งกับทีมชาติติมอร์ต่อในครึ่งหลัง เช้าวันนั้นแดดแรงและอากาศร้อนผิดจากเมื่อวาน สนาม Olympic Stadium เป็นสนามหญ้าเทียมที่มีไอร้อนจากพื้นสนามระอุขึ้นมา ทั้งสองอย่างนี้เป็นสิ่งที่ผมกังวลใจกลัวว่าเราจะตกเป็นรองติมอร์มากกว่าเดิม ที่เมื่อวานดูเหมือนเราจะสู้ความแข็งแกร่งไม่ได้แล้วยังต้องมาเจออากาศแบบนี้อีก แต่สิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกว่ายังพอมีความหวังอยู่คือฟุตบอลนักเรียนที่น้องๆลงแข่งเป็นประจำก็แข่งกันช่วงเวลากลางวันนี้แหละ บางนัดแข่งกันตอนเที่ยงวันก็มี
ในเกมการแข่งขัน ฟอร์มการเล่นของน้องๆ แต่ละคนเหมือนเป็นคนละทีมจากเมื่อวาน การผ่านบอล จังหวะการเข้าทำ และการยิงประตู ทำได้ดีมาก กองหลังเล่นแน่นอน กองกลางจ่ายบอลได้ดี มีจังหวะผ่านบอลให้กองหน้าเราทะลุเข้าไปจบสกอร์ทำประตูได้ และมีจังหวะยิงไกลสวยๆ จบการแข่งขันเราชนะ 3-0 ผมกลับมาถามตัวเองในค่ำวันนั้นว่า ถ้าเมื่อวานไม่มีฝนตกจนทำให้ต้องเลื่อนการแข่งขัน อะไรจะเกิดขึ้น จึงเริ่มเห็นว่าทีมของเรานอกจากฝีเท้าจะไม่เป็นรองทีมไหนแล้ว ยังมากับดวงอีกต่างหาก และสิ่งที่ผมคิดไว้ก็มาชัดเจนขึ้นอีกในวันที่เราพบกับทีมชาติเวียดนาม
